นั่งสมาธิรักษาโรคได้จริงหรือ
เด็กหญิง แพรวรุ่ง มีกังวาล หรือน้องโยโย่ เกิดเมื่อวันที่ 2 มีนาคม 2537 ณ โรงพยาบาล ศิริราช กรุงเทพฯ พร้อมกับอาการตัวเหลือง ตาเหลือง ถ่ายอุจจาระสีเหมือนกระดาษซีด ๆ มันๆ วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง น้องโยโย่ นอนเพียงวันละ 2 – 3 ชั่วโมงเท่านั้น พาไปพบกุมารแพทย์ หมอบอกว่า “ บ่เป็นหยัง” (ไม่เป็นไร) จนกระทั่งอายุประมาณ 2 เดือน ต้องเข้าตู้อบอีกเกือบ 10 วัน เนื่องจากตัวเหลือง ตาเหลืองมาก หลังออกจากโรงพยาบาล ต้องรีบเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อนำตัวน้องโยโย่ไปพบหมอที่โรงพยาบาลศิริราช เมื่อตรวจอาการแล้วหมอสั่งให้ แอดมิส ทันที เนื่องจากสันนิษฐานในเบื้องต้นว่าเป็น โรคท่อน้ำดีอุดตันตั้งแต่กำเนิด ให้รอการ x – ray อีกครั้ง เมื่อถึงกำหนดวันที่ต้อง x – ray ปรากฏว่าถูกแซงคิวทำให้ไม่สามารถ x – ray ได้ จึงได้ย้ายไปรักษาที่ โรงพยาบาลพระมงกุฎแทน
เมื่อไปถึงมือหมอที่โรงพยาบาลพระมงกุฎ หมอสั่งงดน้ำ งดอาหาร เตรียมผ่าตัดด่วนในวันรุ่งขึ้น เนื่องจากเป็นโรคท่อน้ำดีอุดตันตั้งแต่กำเนิด ปรากฏอาการน้ำดีท่วมตับ และตับแข็งบางส่วน เข้าห้องผ่าตัดตั้งแต่เวลา 12.00 น. ออกจากห้องผ่าตัดประมาณ 19.00 น. ใช้เวลาผ่าตัดเกือบ 8 ชั่วโมง
โชคดีที่หลังการผ่าตัดไม่ปรากฏอาการแทรกซ้อน ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลทุกเดือน ไม่ปรากฏอาการตัวเหลือง ตาเหลือง ท้องป่อง ตัวแคระแกร็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่เป็นโรคเดียวกัน ซึ่งส่วนใหญ่มีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 5 ปี หลังผ่าตัด
จนกระทั่งวันที่ 2 มีนาคม 2546 น้องโยโย่ มีอาการตัวเหลือง ตาเหลือง ปัสสาวะออกมามี สีเหลืองผสมสีเขียว (น้ำดี) เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดประมาณ 10 วัน อาการไม่ดีขึ้น จึงเดินทางไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลจุฬา ด้วยความอนุเคราะห์ของคุณหมอ ทำให้อาการตัวเหลือง ตาเหลืองดีขึ้น แต่ปรากฏอาการ 3 วัน เป็นไข้ 4 วัน เป็นไข้ ซึ่งเป็นอาการของตับวาย ต้องรักษาด้วยการผ่าตัดเปลี่ยนตับ ได้ปรึกษากับศัลยแพทย์ เกี่ยวกับผลหลังการผ่าตัด ได้ข้อสรุป 2 ประการคือ ถ้าแผลติดเชื้อ “ เข้าไปเป็น ออกมาตาย” กับถ้าแผลไม่ติดเชื้อ “ต้องกินยากดภูมิตลอดชีวิต” และเคยพบผู้ที่ผ่าตัดกรณีนี้ปรากฏผลข้างเคียงของยาคือ จะหิวตลอดเวลา กินทั้งวัน ตัวบวม ใหญ่ อ้วน ฉุ ผิวดำค่อนข้างเกรียม
บังเอิญได้เคยฟังครูบาอาจารย์กล่าวว่า โรค เกิดจากสาเหตุ 3 ประการ คือ อุตุ (อากาศ) อาหาร และกรรม ซึ่งถ้าเป็นโรคกรรมแล้วหมอไม่มีทางรักษาได้ กับเคยอ่านหนังสือธรรมะ พบประโยคที่ว่า “ ธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม” กับการใช้หนี้กรรมในสมาธิ จึงต้องตัดสินใจแล้วว่าจะทำอย่างไรกับกรณีของน้องโยโย่ จะผ่าตัด หรือปฏิบัติธรรม
ในฐานะพุทธศาสนิกชนซึ่งได้ศึกษาและปฏิบัติธรรมบ้างตามสมควร 20 เมษายน 2546 จึงได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต คือ การหันหลังให้กับการผ่าตัด และพิจารณาหาสถานที่ที่เหมาะสมกับการปฏิบัติธรรมเพื่อหาทางใช้หนี้กรรมในสมาธิ ซึ่งเป็นโชคดีของน้องโยโย่ที่แม่บ้านก็ไม่คัดค้านแต่ประการใด
ศูนย์ปฏิบัติธรรมพลาญข่อย บ้านแหลมทอง หมู่ที่ 2 ตำบลโนนก่อ อำเภอสิรินธร จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งมีพ่อครูบัญชา ตั้งวงษ์ไชย เป็นผู้นำการปฏิบัติ คือสถานที่เป้าหมายในการปฏิบัติธรรม เจ็ดวัน เจ็ดคืน…………
เจ็ดวัน เจ็ดคืน ที่สามคน พ่อ แม่ ลูก ได้ตั้งใจประพฤติ ปฏิบัติ ความมหัศจรรย์แห่งสมาธิได้บังเกิดขึ้นครั้งแรก ในวันที่สามนั่นคือ อาการตาเหลือง ไร้ประกาย เหมือนตาของปลาที่ตายแล้วของน้องโยโย่ กลับแจ่มใส มีประกาย และมีดวงหน้าที่สดใสจนเห็นได้ชัด จึงอุทานในใจว่า “ ใช่แล้ว เป็นการปฏิบัติเช่นนี้ เราเดินมาถูกทางแล้ว” ความมหัศจรรย์ครั้งที่สองเกิดขึ้นในวันที่ 15 นั่นคือ น้องโยโย่ เด็กหญิงซึ่งมีวัยเพียง 9 ปี ระลึกชาติได้เป็นครั้งแรกและแสดงออกมาทางกายภาพ โดยระลึกชาติเป็นคนขุดหาสมบัติติดต่อกัน 5 วัน และระลึกชาติเป็นลิงเฝ้าวิหารติดต่อกันทุกครั้งที่นั่งสมาธิอีกประมาณ 8 เดือน จากวันนั้นจนถึงวันนี้ที่น้องโยโย่ ไม่ต้องเดินเข้า – ออกโรงพยาบาลและไม่ต้องกินยาอีกเลย
ขอกราบขอบพระคุณ พ่อครูบัญชา ตั้งวงษ์ไชย ที่เมตตาอบรม สั่งสอน ชี้แนะแนวทางการปฏิบัติธรรม “อายตนะ วิปัสสนากัมมัฏฐาน” ให้ครอบครัวของกระผมทั้งสามคน พ่อ แม่ ลูก ได้ฝึกฝนปฏิบัติจนสามารถยกระดับของจิต ไปสู่ฌานของจิต ให้จิตมีพลังสามารถทะลุปฏิสนธิชาติเกิดนี้กลับเข้าไป ในอดีตได้ ทำให้ไม่เสียทีที่ได้เกิดมาเป็นคนไทย ได้พบพระพุทธศาสนา และไม่เสียทีที่ได้เกิดมาเป็นคนในชาตินี้