แต่ทุกวันนี้เราติดอยู่แค่ช่องทางที่จะไปถึงสมาธิเท่านั้น มีความหลงในวิธีการที่จะไปถึงสมาธิว่า สิ่งนั้นดี
สิ่งนั้นวิเศษไปกว่ากัน แต่ถึงสมาธิแล้วจะใช้สมาธิอย่างไรให้เข้าถึงธรรม ที่เป็นปัญญาพระนิพพานนั้นยังอีกไกล
ยังไม่ไปถึงว่าจะใช้สมาธิที่ได้นั้นอย่างไร เมื่อจิตเดิมแท้รู้จักคำว่ารู้ต่างๆ แล้วสามารถที่จะพัฒนาไปสู่พระนิพพาน
ซึ่งเป็นสิ่งที่สุดของการปฏิบัติได้อย่างไร
ถ้ายังมัวแต่เถียงกันเรื่องวิธีการปฏิบัติสมาธิ ก็ไม่สามารถเข้าไปพัฒนาถึงธรรมะที่ซับซ้อนกว่า
เพราะมัวไปปรุงแต่งจิตกับคุณวิเศษของวิธีการนั้นก่อนที่จะไปถึงสมาธิ
จนเกิดเป็นอัตตายึดมั่นว่าเราดีกว่า วิเศษกว่า สร้างอัตตามาปิดช่องวิธีการที่จะทำให้เราไปถึงธรรม
เกิดหลงทาง เป็นปัญญาที่ไม่ถูกต้อง ไม่ว่าใครจะปฏิบัติด้วยช่องทางใด วิธีการใด
เมื่อถึงพระนิพพานย่อมรู้เท่าถึงกันหมด
เหมือนคนเดินทางไปเชียงใหม่ ไม่ว่าจะเดินทางไปด้วยวิธีการใด จะขับรถ ขี่ม้า นั่งเครื่องบิน หรือเดินไป
เมื่อถึงเชียงใหม่แล้ว ก็ถึงที่เดียวเหมือนกันหมดไม่ต่างกัน ต่างกันแต่เพียงตอนที่เดินทางเท่านั้น
ผู้ที่ถึงธรรมแล้ว ไม่เคยมีใครมาเถียงกันเรื่องธรรม มีแต่คนที่เถียงกันเท่านั้น…ที่ยังไม่ถึงธรรม…
อ.บูรพา ผดุงไทย