เป้าบินมันมาทิศไหนก็ไม่รู้ เห็นปุ๊ปเรายิง เราพิจารณาไม่ทันว่า มันสีอะไร ใครยิงมายังไง มันตกก่อน เพราะคำว่า เป้า มันคือ รูป นาม มันเกิดดับเร็วมาก มันเกิดปุ๊ป เรารู้ คำว่า “เรารู้” นั่นหละ คือ เรายิงแล้ว ไม่มีการกระทำโดยการยิง แต่ภาษามันพูดได้แค่นั้น เมื่อเรารู้เท่าทันความคิด เรารู้ ไม่สนใจมัน เดี๋ยวมันก็ดับ
แต่เราเผลอปุ๊ป ไปคิดตามมัน อันนี้เราปรุงแต่งแล้ว มันเป็นสิ่งปรุงแต่ง มันไม่ใช่ความจริง
สักแต่ว่ารู้
สักแต่ว่าเห็น
สักแต่ว่าได้ยิน
สักแต่ว่าดมกลิ่น
สักแต่ว่ากระทบผัสสะ
บรรยายธรรม วันที่ 8-12 พ.ค. 2560