เห็นความจริง

เป้าหมายของการปฏิบัติก็เพื่อภูมิปัญญาธรรม ไม่ใช่เพื่อสร้างฤทธิ์ติดโลกหลงโลก การปฏิบัติธรรมต้องเป็นไปเพื่อการอบรมจิตใจ ซึ่งยากแสนยากเพราะใจเรานี้ไวเหมือนลิง ร่างกายเรา เราบังคับให้นั่งมันก็นั่งได้ แต่ใจนั้นเราไปบังคับให้มันไม่คิด มันกลับยิ่งคิด หยุดคิดไม่ได้ ถึงต้องมีการปฏิบัติสมาธิอบรมใจ ความคิดเป็นอะไรที่ควบคุมยาก แม้ใจก็ควบคุมยาก เพราะเป็นนามธรรม ไม่ใช่รูปธรรมที่จะจับมาทำอะไรก็ได้ มันเป็นความคิด เป็นนามธรรมที่มักจะต่อต้าน และทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับที่เราคิดตลอด อ่านหนังสือธรรมะก็ได้แต่ความรู้ในหนังสือธรรมะนั้น จิตมันต้องปฏิบัติ มันต้องถึงสภาวธรรม …..จิตมันถึงจะรู้เอง….. ทำให้เราปฏิบัติธรรมแล้วได้ความจริง อย่างน้อยที่สุดมันก็รู้ใจตัวเอง กิเลสต่างๆ ที่มันไม่เคยเห็นมาก่อน มันเห็นความจริง

อ.บูรพา ผดุงไทย